ای جوان خـــــوش خــَـــرامِ بذله گو! چشم خود بگشا، زمان بنگر چـــو مو در جــــــوانی فکــــر پیری کن مـدام عمر تـــــو چنـــــدان نگـــردد با دوام در خیابان هـــــا چـــو پیری بنگـری تــــو همـــــو باشی چو تیزی بنگـری هر کجا پیری نمـــــودی تــــــو نظـر شـــــو دقیـــــق و پیری خــود را نگـر نا تــــوان پیری کــه در ره می رود آن تو باشی عمر تــــــو ره مــــی دود گر دگــــــر چشمی نـــدارد پر زنور چشم تو چون او شود پـر درد و کور
گر دو گوشش کـر شده خود را ببین گــــوش تــــو آینده گــــردد این چنین گــــــر کنـــــار چشــــم او باشد لجن چشم تو چون او شود در آن زمـــــن گر سرش در لرزش و در اضطراب چشم سر بگشا که رفتی در ســــراب گـــــر عصــــا بردست او بینی همی تکیه کن بر عمر و قـدرش دان همی
پس، بــُــرو قــــدر زمان خویش دان نقش خـود را آن زمــان در پیش دان
هم نما بر جـــــمله پیران احـــــترام هـــــم مهیا شـــو به این راه و مــرام شایدت گـــــر عمر تــــــو یابد دوام پیر گـــــردی ای جـــوانی در منـــام! آن چـــــه را در آیـنه بینی تمـــــــام پیر بیند بهـــــــترش در خشت خـــام پس ز دانش های پیران درس گــیـر تا نگشتی مثـــــل پیــران درس گـــیر پس زبـــــان بــــــر بند نزد مهتران تا نگویندت تـــــو خـامی ای جـــوان گوش شو چـون نزد آنان مـی روی تا فــــراگیـــــــری ز دانش بهـره ای ای جهــــــول پر سخـن لب بند و گو پیر مرشد! گفت و گو کن گفت و گو
